Willy Aletta vindt zichzelf niet zo’n prater. Jaren geleden is ze daarom begonnen met het schrijven van columns. Die stuurt ze naar haar kinderen, familie, vrienden en bekenden. Haar columns gaan over een zoon die ziek is geworden, de tandarts, een verjaardag ... Over het dagelijkse leven dus, en wat Willy Aletta zoal meemaakt.

De ontvangers van haar columns zeggen wel eens dat Willy Aletta haar columns naar een tijdschrift of krant moet sturen. Ze zou ze graag uitgegeven zien, maar dat heeft ze nog niet geprobeerd. “Daar heb ik wat hulp bij nodig”, geeft ze aan.

Hoe ze op het idee is gekomen om columns te schrijven, weet ze niet meer. “Het is al zo lang geleden dat ik ermee begon”, zegt Willy Aletta. “Maar ik ben geen goede prater. En soms heb ik toch behoefte om me te uiten.

Met schrijven lukt me dat veel beter. Dan kan ik veel makkelijker dingen verwoorden. Ik schrijf mijn columns trouwens niet met de regelmaat van de klok. Ik ga ervoor zitten als er iets in me opkomt wat ik wil delen. Dat is zo 1 keer in de 2 maanden.”

Al is Willy Aletta dan niet zo’n prater, ze houdt wel van gezelligheid. In haar flatgebouw creëert ze die zelf. “Elke maand organiseer ik een mini-snuffelmarkt beneden in de hal. Met tweedehands kleding en allerhande spulletjes.

Die verzamel ik zelf en ik krijg ook vaak spullen van buren. Andere bewoners kunnen met me meedoen. Alleen is de hal niet zo groot, dus we kunnen er maar met 2 tot 3 mensen staan.

Mijn buren vinden het ontzettend leuk, dat ik dit doe. Als ik op straat loop word ik wel eens staande gehouden. Dan wil een buur weten wanneer de volgende markt is. De opbrengst gaat trouwens naar een stichting die mensen op West-Papoea helpt. Daar kwam mijn eerste man vandaan.”