Als 12-jarig meisje verhuisde Boeshra Guman van de E-buurt naar de H-buurt. Ze woonde in Echtenstein, samen met haar ouders, broer en vier zusjes. Maar die flat werd voor het grootste deel gesloopt. Het gezin wilde graag in Zuidoost blijven. Net als Boeshra op volwassen leeftijd.

“Ik ben hier opgegroeid, dit voelt als thuis.”

De woningnood is groot in Nederland, en vooral in Amsterdam. Boeshra heeft er ook last van. Daarom woont ze tijdelijk met haar twee jonge dochtertjes in bij haar ouders.

“Mijn dochtertjes en ik hebben één kamer”, vertelt Boeshra. “Nu gaat dat nog goed, maar als ze wat ouder worden, hebben ze meer ruimte nodig. Daarom ben ik hard op zoek naar een woning. Maar het is echt heel lastig om iets te vinden.”

Boeshra brengt graag tijd door met vrienden en is bovendien een echt familiemens. Elke zondag is het een gezellige boel in het ouderlijk huis. Dan komen haar broer en drie zussen op de koffie.

Boeshra koestert elk moment met haar familie en legt herinneringen graag vast. “Dat doe ik al sinds ik nog kind was”, vertelt ze. “Een fotoalbum geeft me een fijner gevoel dan foto’s bekijken op de computer. Een album pak je snel uit de kast en blader je makkelijk door.

Als mijn kinderen straks wat ouder zijn, lijkt het me heerlijk om met hen mijn fotoalbums te bekijken. En om fijne herinneringen op te halen.”

Niet alleen vrienden en familie bezorgen Boeshra fijne herinneringen, de buurt waar ze zich thuis voelt doet dat ook.

“Een tijdje terug had ik bijvoorbeeld mijn bovenbeen gebroken. Het herstel duurde lang. Mensen uit de buurt waren heel belangstellend, ze vroegen wat er gebeurd was, hoe het met me ging. En tot mijn verrassing boden verschillende mensen zelfs aan om te helpen met de boodschappen.”

Al voelt Boeshra zich heel prettig in haar buurt, ze begrijpt ook dat anderen zich niet zo veilig voelen. “Er zijn hier best wat hangjongeren”, zegt Boeshra.

“En in het winkelcentrum en bij bepaalde bruggen staan nogal eens mensen uit de opvang. Dat zijn ex-verslaafden. Ook al doen ze niks, ze kunnen best bedreigend overkomen. Ik loop ook altijd snel door als ze er staan, al heb ik me nooit onveilig gevoeld.”