Johan Post zegt altijd dat hij op 19 december 1956 is geëmigreerd van Friesland naar Holland. Zo voelde dat toen voor hem, als 13-jarige jongen. Maar ook Holland en Amsterdam hebben zijn hart gestolen. “Alleen als ik de loterij win, ga ik nog eens ergens anders wonen. Op Terschelling, in Luxemburg of Duitsland.”

Johans vader werkte sinds 1954 als conducteur voor het Gemeentevervoerbedrijf. Op zijn vrije dagen kwam hij naar huis, in Harlingen. In december 1956 haalde hij ook zijn vrouw en kinderen naar Amsterdam.

“We verhuisden naar Slotervaart”, vertelt Johan. “Dat was toen nog één grote zandwoestijn. Een fantastische plek voor een jonge jongen zoals ik. Ik heb er goede herinneringen aan. Wij woonden aan een hofje met alleen maar Groningers, Friezen en Drenten. Tradities uit die provincies, zoals grote paas- en nieuwjaarsvuren, werden nog jaren in ere gehouden.”

In Slotervaart ging Johan nog één jaar naar de lagere school, naar de hoogste klas. “De hele school telde toen nog maar 32 kinderen. En die zaten allemaal in dezelfde klas.” Het was echt pionieren, in wat toen nog een nieuwbouwwijk in ontwikkeling was.

“Op mijn 14^e kon ik als leerling banketbakker aan de slag. In Harlingen woonden we tegenover een bakker, en daar mocht ik als jongen ook al helpen. Zo is het begonnen. Tot 1963 ben ik banketbakker geweest, toen moest ik in militaire dienst.” Na zijn diensttijd is Johan bij de post terechtgekomen. Daar heeft hij van 1965 tot november 2003 gewerkt.

Toen Johan voor de eerste keer trouwde, verhuisden hij en zijn vrouw naar Amstelveen. Daar hebben ze drie dochters grootgebracht. Na hun scheiding in 1986 verhuisde Johan naar 9 hoog in Haag en Veld, in Amsterdam-Zuidoost. Daar kon hij snel terecht.

Johan: “Zuidoost was toen niet populair. De woningcorporatie was blij dat ze huurders vonden. De eerste halve maand hoefde ik geen huur te betalen en ik kreeg ook nog eens 290 strekkende meter behang. Samen met mijn ouders heb ik daarmee de hele woning kunnen behangen. Niet veel later kreeg ik zelfs nog een huurverlaging.”

Ruim 10 jaar later leert Johan in 1998 een nieuwe vrouw kennen, uit Luxemburg. In 2000 zijn ze getrouwd. “Het huis is groot genoeg”, zegt Johan, “dus zij is bij me ingetrokken. Mijn vrouw werkt voor de KLM. Ze is met bus 300 vanuit hier zo op haar werk. Ideaal.”

Over zijn buren is Johan ook te spreken. “Omdat ik hier jarenlang postbode ben geweest, ken ik veel mensen van gezicht. En omdat ik in de bewonersvereniging zit, leer ik ook mensen kennen. In een flat woon je dicht op elkaar, toch heerst hier geen dorpsgevoel. Iedereen is meer op zichzelf. Maar als het nodig is, weten we elkaar wel te vinden. Om spullen te lenen, bijvoorbeeld.”

In de huiskamer van Johan en zijn vrouw staan 3 modellen van de Brandaris, de vuurtoren op Terschelling. “Toen ik nog in Harlingen op de lagere school zat, mochten we wel eens mee op de boot naar Terschelling. Heen en terug.

We collecteerden dan voor het goede doel. Lekker rammelen met zo’n bus. Dat was mijn eerste kennismaking met het eiland. Inmiddels gaan mijn vrouw en ik er al 22 jaar elk jaar heen.

Als je bij helder weer bij de Brandaris staat, kun je ook de vuurtorens op de Waddeneilanden Texel, Vlieland en Ameland zien. Prachtig, vind ik dat.”