Woningnood is van alle tijden. Ook halverwege de 19^e eeuw was er dringend behoefte aan stadsuitbreiding. De stad hield op bij de Singelgracht (langs de huidige Nassau- en Stadhouderskade). Het omliggende land bood kansen. Vanaf 1877 krijgt onder andere de Kinkerbuurt langzaam maar zeker vorm.

Ondanks de woningnood, komt de bouw van de Kinkerbuurt maar moeizaam op gang. Een uitbreidingsplan sneuvelt in 1868 in de gemeenteraad. De gemeente zou grote stukken land van particuliere eigenaren moeten kopen. Het stadsbestuur voelt daar niet veel voor.

In 1877 wordt een aangepast plan wel goedgekeurd. De Jacob van Lennepstraat wordt aangelegd. Maar de verbinding van het nieuw te ontwikkelen stadsdeel met de bestaande stad is slecht. Daarom is er weinig belangstelling voor nieuwbouw. In 1879 staan er nog maar twaalf huizen in de nieuwe straat.

Pas als er bruggen liggen en de stad beter bereikbaar is, komt het bouwen pas goed op gang.

De gemeente wil graag dat de stad bereikbaar blijft voor boeren en tuinders. Maar de Overtoomsevaart (begin 20^e eeuw gedempt, en sindsdien de Overtoom) kan niet worden verbreed: de gemeente was niet erg vooruitziend en had de bouw van 9 nieuwe huizen langs de vaart toegestaan. Het nieuwe Jacob van Lennepkanaal brengt uitkomst.

In 1883 gaat de gemeenteraad akkoord met een plan voor wat nu deels de Kinkerbuurt is. De straten krijgen namen van dichters en schrijvers.

Een deel van het nieuwbouwgebied ligt in de gemeente Nieuwer-Amstel. De straten daar krijgen de toevoeging ‘verlengde’. Tot 1896, als Amsterdam de gemeente Nieuwer-Amstel opslokt, heb je daar bijvoorbeeld de Verlengde Kinkerstraat en de Verlengde Borgerstraat.

Vanaf 1887 ontstaat de Bellamybuurt. Dit is dan ook nog gemeente Nieuwer-Amstel. Dit wordt een buurtje met korte straatjes en dwarsstraatjes. En met lage huisjes en voortuintjes, die je nog steeds terugvindt in de Bellamystraat. De buurt heeft nog open riolen, met de nodige stank als gevolg.

In de nieuwe Bellamybuurt wordt niet alleen gewoond, maar er heerst ook veel bedrijvigheid. Er vestigen zich bijvoorbeeld een chocoladefabriek en klokken- en ijzergieterij. En allerlei ambachtslui zoals leerlooiers en timmermannen.

De kwaliteit van de woningen in het nieuwe stadsdeel is bedroevend slecht. Er zijn niet langer persoonlijke opdrachtgevers, maar er wordt gebouwd voor een anonieme markt. Dit revolutionaire proces komt als snel bekend te staan als ‘revolutiebouw’.

Een jaar later stelt Amsterdam strenge eisen aan de bouw.