Teveel Amsterdammers missen deze bestaanszekerheid. Ze slapen bij vrienden op de bank, of in een opvang. De afgelopen tien jaar verdubbelde het aantal mensen zonder huis. In 2018 telde Nederland ruim 40.000 dak- en thuislozen. ‘Woningnood’ dekt de lading niet, woningcrisis wel. 

Onzichtbaar in deze woningcrisis zijn de Amsterdammers die in onveilige situaties klem zitten, omdat er voor hen geen huis is. Ze hebben een dak boven hun hoofd, maar dat dak is niet voorwaardelijk. Om niet op straat terecht te komen, kampen zij dagelijks met geweld, uitbuiting of misbruik. Weggaan is geen optie – de wachtlijst voor een woning is lang. Het woningtekort maakt hen afhankelijk, in sommige situaties zelfs extreem kwetsbaar. Deze mensen zitten muurvast. Ze zijn misschien niet dakloos, thuisloos des te meer. 

We praten hier niet over een incident, maar over honderden Amsterdammers. Elke hulpverlener, elke professional kent wel iemand met een onveilig thuis. Waar gescholden, geschopt of geslagen wordt. Waar mishandeling, uitbuiting of dwang dagelijkse kost is. Waar weggaan door het woningtekort geen optie is. Er zijn verhalen te over en deze verdienen aandacht. Daarom tekenen we ze in dit boekje op. Lees mee met Mirjam, Sercan en Sara. En realiseer je, dat zij het verhaal vertellen van al die Amsterdammers. 

Deze Amsterdammers zien we niet terug in de dak- en thuislozenmonitors. Erkennen dat ook zij dak- dan wel thuisloos zijn, is een begin. Belangrijker is dat beleidsplannen - lokaal én landelijk - ook aansluiten op deze vorm van dakloos zijn, met passend hulpaanbod.  Het Amsterdamse programma 'Een nieuwe start' is bij uitstek zo'n stuk beleid. Dakloosheid verminderen of voorkomen kan alleen als je Mirjam, Sercan en Sara niet vergeet.