De filosofie achter de nieuw te bouwen wijk was een strikte scheiding van werken, wonen en recreëren. De ontwerpers geloofden in de maakbaarheid van de stad. Ze berekenden de juiste hoeveelheid groen per inwoner, het juiste aantal vierkante meter aan bergruimte en keuken, de juiste hoeveelheid uren zon op het balkon, et cetera. Ze dachten dat dat de formule was voor de ideale stad.

Bouwmeester ir. Siegfried Nassuth zette zijn handtekening onder het ontwerp voor deze stad van de toekomst. In een land van compromissen, wat in stedenbouw vaak tot middelmaat leidt, werd de Bijlmer on-Nederlands groots en extreem.

De praktijk was echter weerbarstiger dan alle mooie idealen. De Amsterdamse gezinnen waarvoor de Bijlmer bedoeld was, vonden veel gewildere eengezinswoningen in onder andere Purmerend en Almere. Het zo mooi bedachte droomconcept van de Bijlmer bleek al binnen enkele jaren veranderd te zijn in een nachtmerrie.

In 1992 besloten de gemeente Amsterdam, stadsdeel Zuidoost en woningbouwcorporatie Nieuw Amsterdam tot een grootscheepse vernieuwing van de Bijlmermeer. In Hoogoord werden bijvoorbeeld de drie onderste verdiepingen ingrijpend veranderd.

Aanvankelijk richtte de vernieuwing zich vooral op de stenen. Nadat er ook veel aandacht kwam voor de sociaal-economische positie van Bijlmerbewoners ging het echt de goede kant op. Anno 2015 is Amsterdam-Zuidoost een schoolvoorbeeld van stedelijke vernieuwing. Nog niet alle problemen zijn opgelost, maar de droom uit de jaren zestig is voor een groot deel gerealiseerd. In een eigentijdse versie, dat wel.